Δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία ο ωμός εκβιασμός στον οποίο προχώρησε ο
ΣΕΒ χαρακτηρίζοντας στις 25 Απρίλη την Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση
Εργασίας (ΕΓΣΣΕ) «ξεπερασμένη» και «αναχρονιστική», εξηγώντας ότι «η
αγωνία των εργαζομένων σήμερα δεν είναι το ποσό του νόμιμου κατώτατου
μισθού, αλλά η ανεργία ή ο κίνδυνος να χάσουν τη δουλειά τους». Δεν
είναι η πρώτη φορά που η μεγαλοεργοδοσία χρησιμοποιεί τον μπαμπούλα της
ανεργίας για να αξιώσει από τους εργάτες πλήρη υποταγή στην απαίτησή της
να δουλεύουν με τους όρους που εκείνη θα καθορίζει εντελώς ανεξέλεγκτα.
Μέρες πριν γίνει η πρώτη συνάντηση ΓΣΕΕ - εργοδοτικών φορέων για την ΕΓΣΣΕ, όλα τα πρωτοκλασάτα στελέχη της συγκυβέρνησης εξηγούσαν συνέχεια με δηλώσεις τους ότι το θέμα για τους εργάτες σήμερα δεν είναι τι Συμβάσεις και μισθούς θα έχουν, αλλά αν θα έχουν δουλειά. Κοινώς: παρακαλάτε να έχετε δουλειά, ό,τι δουλειά κι αν είναι αυτή... Στο πλαίσιο της ίδιας προπαγάνδας άλλωστε, χαρακτηρίζεται και παινεύεται ως «ανάπτυξη» το σκλαβοπάζαρο που επεκτείνεται (και) στην ελληνική αγορά εργασίας καθώς τα μονοπώλια εξασφαλίζουν προσφορότερες συνθήκες δράσης (μείωση μισθολογικού και μη μισθολογικού «κόστους», φοροαπαλλαγές, κατάργηση του σταθερού ημερήσιου χρόνου εργασίας κτλ.). Τέτοια ανάπτυξη και τέτοιες θέσεις εργασίας μπορεί να προσφέρει στις εργατικές - λαϊκές οικογένειες ο καπιταλισμός.
Η εργατική τάξη δεν πρέπει να δεχτεί τους άθλιους εκβιασμούς. Είναι κάλπικο το δίλημμα που πάνε να της επιβάλλουν. Κανείς εργάτης δεν μπορεί να αναζητά το «προτιμότερο», το «καλύτερο» μεταξύ της δουλειάς με όρους σκλαβιάς και της ανεργίας. Δεν υπάρχει «καλύτερο» ανάμεσα σ' αυτά τα δυο. Είναι οι δυο όψεις της ίδιας καταστροφικής για τους εργαζόμενους «ανάπτυξης». Είναι δύο «διαφορετικοί» δρόμοι για την εξαθλίωση. Αυτό που πρέπει να προβληματίζει κάθε εργάτη και εργάτρια δεν είναι απλά το πόσο ακόμα θα «γλιτώσει» το μεροκάματό του, αλλά το πόσο γρήγορα θα αντιπαλέψει τις αυταπάτες και την τρομοκρατία που επιστρατεύει το μεγάλο κεφάλαιο για να εμποδίσει την οργάνωση του αγώνα του ενάντια στη βαρβαρότητα.
Στην ανάγκη «ανάσχεσης της ανεργίας», «πάτησε», για να κατατεθεί και τελικά να υπερψηφιστεί, την περασμένη Κυριακή στη Βουλή και η προκλητική τροπολογία που άνοιξε νέο μονοπάτι για τη διεμβόληση του κατώτατου μισθού και των Συμβάσεων.
Σύμφωνα με αυτήν, άνεργοι θα απασχολούνται στα ολιγόμηνης διάρκειας προγράμματα «κοινωφελούς χαρακτήρα» από πόρους του ΕΣΠΑ που ο ΟΑΕΔ θα μπορεί να καταρτίζει σε δήμους, περιφέρειες, νοσοκομεία και σχολεία, με αμοιβές που θα είναι «19,6 ευρώ ημερησίως και όχι μεγαλύτερες από 490 ευρώ μηνιαίως για τους ωφελούμενους ηλικίας 25 ετών και άνω και σε 17,1 ευρώ ημερησίως και όχι πάνω από 427 ευρώ μηνιαίως για ωφελούμενους ηλικίας κάτω των 25 ετών» (παρ. 5 της τροπολογίας).
Με την τροπολογία εισάγεται ο όρος «ωφελούμενος» στη θέση του «εργαζόμενου». Ανεργοι καλούνται να προσφέρουν «ολιγόμηνη» εργασία πλήρους απασχόλησης, οκτώ και πλέον ωρών, με αμοιβή στο επίπ
εδο που μέχρι πρότινος ήταν το επίδομα ανεργίας. Επιπλέον, όλα δείχνουν ότι ανοίγει ο δρόμος για να κατρακυλήσει κι άλλο ο ήδη πενιχρός μισθός των 586 (για τους άνω των 25 ετών) και 511 ευρώ μεικτά (για τους κάτω των 25 ετών). Στο αρχικό κείμενο της τροπολογίας προβλεπόταν ρητά ότι τις ασφαλιστικές εισφορές (εργαζομένων - εργοδοτών) θα καλύπτει ο ΟΑΕΔ, αλλά στο τελικό κείμενο απαλείφθηκε αυτή η πρόβλεψη. Δηλαδή οι εργαζόμενοι αυτοί μένουν «στον αέρα», ανοικτό είναι κάθε ενδεχόμενο, ακόμα και να πληρώνουν οι ίδιοι τις ασφαλιστικές τους εισφορές (που σημαίνει ότι από τα 490 και 427 ευρώ οι εργαζόμενοι θα παίρνουν «καθαρά» πολύ λιγότερα).
Τέλος, φαίνεται πως στόχος της πλουτοκρατίας και των κυβερνήσεών της είναι να στραφεί η συζήτηση στο «μέχρι» πού μπορεί να φτάσει ο μισθός, μέχρι πόσο «αντέχει» να πληρώνει ο εκάστοτε εργοδότης. Να εγκλωβίζει ο εργάτης τις προσδοκίες και τις διεκδικήσεις του στο «εφικτό» και «ρεαλιστικό» που διαμορφώνουν τα περιθώρια της κερδοφορίας και οι ανάγκες της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων. Να εξετάζει και να παζαρεύει τι θα χάσει και όχι να παλεύει για να διεκδικεί να έχει, έστω, στέγη, φαγητό, φάρμακα, βιβλία για τα παιδιά του, να διεκδικεί πράγματα που μπορεί να προσφέρει ο πλούτος που η δική του τάξη παράγει αλλά καρπώνεται σε όλο και μικρότερο βαθμό, αφού βιώνει μόνο διαρκείς στερήσεις.
Η «ανάκαμψη» της κερδοφορίας των μονοπωλίων απαιτεί να καταργηθεί κάθε ελάχιστο «δίκτυ ασφαλείας» υπήρχε μέχρι σήμερα για τους εργάτες. Αυτό που επιδιώκουν οι μεγαλοεπιχειρηματίες και τα επιτελεία τους είναι να καταργήσουν (ή να αχρηστέψουν) τις ίδιες τις Συλλογικές Συμβάσεις ως εργαλεία ενιαίας, ταξικής οργάνωσης και άμυνας των εργατών απέναντι στην επιθετικότητά τους.
Αυτό βεβαιώνει άλλωστε ο ίδιος ο στόχος της διαμόρφωσης του κατώτατου μισθού με νόμο και με το λεγόμενο «Μηχανισμό διαμόρφωσης του κατώτατου μισθού» που ετοιμάζει η κυβέρνηση. Σύμφωνα με τα σχέδια, ο μηχανισμός αυτός θα «καθορίζει» τον κατώτατο μισθό με βάση τη γενικότερη οικονομική πορεία της χώρας, το ρυθμό ανάπτυξης, την παραγωγικότητα και την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας.
Επιπλέον, με το πρόσχημα - και πάλι - της αντιμετώπισης της υψηλής ανεργίας των νέων, τα σχέδια περιλαμβάνουν διαφοροποίηση του μισθού ανάλογα με την ηλικία (ώστε οι νέοι να παίρνουν το 75% του μισθού των ενηλίκων και να βρίσκουν... πιο εύκολα δουλειά). Επιπλέον, προβλέπεται διαφοροποίηση των κατώτατων μισθών ανάλογα με την περιοχή (τις συνθήκες ύφεσης και ανεργίας σε αυτή), αλλά και την παραγωγικότητα κάθε κλάδου. Δηλαδή, ουσιαστικά παύει να υπάρχει «κατώτατος» μισθός. Υπάρχει μόνο το δικαίωμα του κάθε μονοπωλίου να προασπίζει τα κέρδη του με κάθε τρόπο, ξεζουμίζοντας τον εργάτη όλο και περισσότερο.
Τι βρίσκει να πει η διοίκηση της ΓΣΕΕ την ώρα που οι μεγαλοεργοδότες ξετυλίγουν την επίθεση σε Μισθούς και Συμβάσεις με διαρκή ένταση; Οτι (όπως δήλωσε ο πρόεδρος της Συνομοσπονδίας μετά την πρόσφατη συνάντηση για την ΕΓΣΣΕ) οι εργοδοτικές οργανώσεις φέρνουν «εύλογα και νόμιμα επιχειρήματα». Αυτός είναι ο ρόλος του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού. Να αναγνωρίζει την αγωνία των επιχειρήσεων να αυξήσουν τα κέρδη τους και όχι την αγωνία των εργατών να σώσουν τη ζωή τους.
Γι' αυτό, ο αγώνας για την υπεράσπιση Μισθών και Συμβάσεων, είναι άρρηκτα δεμένος με την ολόπλευρη αποδυνάμωση όλων εκείνων που πίνουν νερό στο όνομα της «ανταγωνιστικότητας», θέλουν τα συνδικάτα χειροκροτητές της ανάπτυξης των μονοπωλίων και τους εργάτες συνομιλητές των μέτρων στήριξης των πολυεθνικών. Είναι άρρηκτα δεμένος με την ισχυροποίηση του ΠΑΜΕ και των συνδικάτων, ως εργαλείων υπεράσπισης και πάλης των εργατών και των δικών τους ταξικών συμφερόντων.
(Πηγή: Ριζοσπάστης)
Μέρες πριν γίνει η πρώτη συνάντηση ΓΣΕΕ - εργοδοτικών φορέων για την ΕΓΣΣΕ, όλα τα πρωτοκλασάτα στελέχη της συγκυβέρνησης εξηγούσαν συνέχεια με δηλώσεις τους ότι το θέμα για τους εργάτες σήμερα δεν είναι τι Συμβάσεις και μισθούς θα έχουν, αλλά αν θα έχουν δουλειά. Κοινώς: παρακαλάτε να έχετε δουλειά, ό,τι δουλειά κι αν είναι αυτή... Στο πλαίσιο της ίδιας προπαγάνδας άλλωστε, χαρακτηρίζεται και παινεύεται ως «ανάπτυξη» το σκλαβοπάζαρο που επεκτείνεται (και) στην ελληνική αγορά εργασίας καθώς τα μονοπώλια εξασφαλίζουν προσφορότερες συνθήκες δράσης (μείωση μισθολογικού και μη μισθολογικού «κόστους», φοροαπαλλαγές, κατάργηση του σταθερού ημερήσιου χρόνου εργασίας κτλ.). Τέτοια ανάπτυξη και τέτοιες θέσεις εργασίας μπορεί να προσφέρει στις εργατικές - λαϊκές οικογένειες ο καπιταλισμός.
Η εργατική τάξη δεν πρέπει να δεχτεί τους άθλιους εκβιασμούς. Είναι κάλπικο το δίλημμα που πάνε να της επιβάλλουν. Κανείς εργάτης δεν μπορεί να αναζητά το «προτιμότερο», το «καλύτερο» μεταξύ της δουλειάς με όρους σκλαβιάς και της ανεργίας. Δεν υπάρχει «καλύτερο» ανάμεσα σ' αυτά τα δυο. Είναι οι δυο όψεις της ίδιας καταστροφικής για τους εργαζόμενους «ανάπτυξης». Είναι δύο «διαφορετικοί» δρόμοι για την εξαθλίωση. Αυτό που πρέπει να προβληματίζει κάθε εργάτη και εργάτρια δεν είναι απλά το πόσο ακόμα θα «γλιτώσει» το μεροκάματό του, αλλά το πόσο γρήγορα θα αντιπαλέψει τις αυταπάτες και την τρομοκρατία που επιστρατεύει το μεγάλο κεφάλαιο για να εμποδίσει την οργάνωση του αγώνα του ενάντια στη βαρβαρότητα.
Στην ανάγκη «ανάσχεσης της ανεργίας», «πάτησε», για να κατατεθεί και τελικά να υπερψηφιστεί, την περασμένη Κυριακή στη Βουλή και η προκλητική τροπολογία που άνοιξε νέο μονοπάτι για τη διεμβόληση του κατώτατου μισθού και των Συμβάσεων.
Σύμφωνα με αυτήν, άνεργοι θα απασχολούνται στα ολιγόμηνης διάρκειας προγράμματα «κοινωφελούς χαρακτήρα» από πόρους του ΕΣΠΑ που ο ΟΑΕΔ θα μπορεί να καταρτίζει σε δήμους, περιφέρειες, νοσοκομεία και σχολεία, με αμοιβές που θα είναι «19,6 ευρώ ημερησίως και όχι μεγαλύτερες από 490 ευρώ μηνιαίως για τους ωφελούμενους ηλικίας 25 ετών και άνω και σε 17,1 ευρώ ημερησίως και όχι πάνω από 427 ευρώ μηνιαίως για ωφελούμενους ηλικίας κάτω των 25 ετών» (παρ. 5 της τροπολογίας).
Με την τροπολογία εισάγεται ο όρος «ωφελούμενος» στη θέση του «εργαζόμενου». Ανεργοι καλούνται να προσφέρουν «ολιγόμηνη» εργασία πλήρους απασχόλησης, οκτώ και πλέον ωρών, με αμοιβή στο επίπ
εδο που μέχρι πρότινος ήταν το επίδομα ανεργίας. Επιπλέον, όλα δείχνουν ότι ανοίγει ο δρόμος για να κατρακυλήσει κι άλλο ο ήδη πενιχρός μισθός των 586 (για τους άνω των 25 ετών) και 511 ευρώ μεικτά (για τους κάτω των 25 ετών). Στο αρχικό κείμενο της τροπολογίας προβλεπόταν ρητά ότι τις ασφαλιστικές εισφορές (εργαζομένων - εργοδοτών) θα καλύπτει ο ΟΑΕΔ, αλλά στο τελικό κείμενο απαλείφθηκε αυτή η πρόβλεψη. Δηλαδή οι εργαζόμενοι αυτοί μένουν «στον αέρα», ανοικτό είναι κάθε ενδεχόμενο, ακόμα και να πληρώνουν οι ίδιοι τις ασφαλιστικές τους εισφορές (που σημαίνει ότι από τα 490 και 427 ευρώ οι εργαζόμενοι θα παίρνουν «καθαρά» πολύ λιγότερα).
Τέλος, φαίνεται πως στόχος της πλουτοκρατίας και των κυβερνήσεών της είναι να στραφεί η συζήτηση στο «μέχρι» πού μπορεί να φτάσει ο μισθός, μέχρι πόσο «αντέχει» να πληρώνει ο εκάστοτε εργοδότης. Να εγκλωβίζει ο εργάτης τις προσδοκίες και τις διεκδικήσεις του στο «εφικτό» και «ρεαλιστικό» που διαμορφώνουν τα περιθώρια της κερδοφορίας και οι ανάγκες της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων. Να εξετάζει και να παζαρεύει τι θα χάσει και όχι να παλεύει για να διεκδικεί να έχει, έστω, στέγη, φαγητό, φάρμακα, βιβλία για τα παιδιά του, να διεκδικεί πράγματα που μπορεί να προσφέρει ο πλούτος που η δική του τάξη παράγει αλλά καρπώνεται σε όλο και μικρότερο βαθμό, αφού βιώνει μόνο διαρκείς στερήσεις.
Η «ανάκαμψη» της κερδοφορίας των μονοπωλίων απαιτεί να καταργηθεί κάθε ελάχιστο «δίκτυ ασφαλείας» υπήρχε μέχρι σήμερα για τους εργάτες. Αυτό που επιδιώκουν οι μεγαλοεπιχειρηματίες και τα επιτελεία τους είναι να καταργήσουν (ή να αχρηστέψουν) τις ίδιες τις Συλλογικές Συμβάσεις ως εργαλεία ενιαίας, ταξικής οργάνωσης και άμυνας των εργατών απέναντι στην επιθετικότητά τους.
Αυτό βεβαιώνει άλλωστε ο ίδιος ο στόχος της διαμόρφωσης του κατώτατου μισθού με νόμο και με το λεγόμενο «Μηχανισμό διαμόρφωσης του κατώτατου μισθού» που ετοιμάζει η κυβέρνηση. Σύμφωνα με τα σχέδια, ο μηχανισμός αυτός θα «καθορίζει» τον κατώτατο μισθό με βάση τη γενικότερη οικονομική πορεία της χώρας, το ρυθμό ανάπτυξης, την παραγωγικότητα και την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας.
Επιπλέον, με το πρόσχημα - και πάλι - της αντιμετώπισης της υψηλής ανεργίας των νέων, τα σχέδια περιλαμβάνουν διαφοροποίηση του μισθού ανάλογα με την ηλικία (ώστε οι νέοι να παίρνουν το 75% του μισθού των ενηλίκων και να βρίσκουν... πιο εύκολα δουλειά). Επιπλέον, προβλέπεται διαφοροποίηση των κατώτατων μισθών ανάλογα με την περιοχή (τις συνθήκες ύφεσης και ανεργίας σε αυτή), αλλά και την παραγωγικότητα κάθε κλάδου. Δηλαδή, ουσιαστικά παύει να υπάρχει «κατώτατος» μισθός. Υπάρχει μόνο το δικαίωμα του κάθε μονοπωλίου να προασπίζει τα κέρδη του με κάθε τρόπο, ξεζουμίζοντας τον εργάτη όλο και περισσότερο.
Τι βρίσκει να πει η διοίκηση της ΓΣΕΕ την ώρα που οι μεγαλοεργοδότες ξετυλίγουν την επίθεση σε Μισθούς και Συμβάσεις με διαρκή ένταση; Οτι (όπως δήλωσε ο πρόεδρος της Συνομοσπονδίας μετά την πρόσφατη συνάντηση για την ΕΓΣΣΕ) οι εργοδοτικές οργανώσεις φέρνουν «εύλογα και νόμιμα επιχειρήματα». Αυτός είναι ο ρόλος του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού. Να αναγνωρίζει την αγωνία των επιχειρήσεων να αυξήσουν τα κέρδη τους και όχι την αγωνία των εργατών να σώσουν τη ζωή τους.
Γι' αυτό, ο αγώνας για την υπεράσπιση Μισθών και Συμβάσεων, είναι άρρηκτα δεμένος με την ολόπλευρη αποδυνάμωση όλων εκείνων που πίνουν νερό στο όνομα της «ανταγωνιστικότητας», θέλουν τα συνδικάτα χειροκροτητές της ανάπτυξης των μονοπωλίων και τους εργάτες συνομιλητές των μέτρων στήριξης των πολυεθνικών. Είναι άρρηκτα δεμένος με την ισχυροποίηση του ΠΑΜΕ και των συνδικάτων, ως εργαλείων υπεράσπισης και πάλης των εργατών και των δικών τους ταξικών συμφερόντων.
(Πηγή: Ριζοσπάστης)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου