Τετάρτη 28 Μαΐου 2014

ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΣΤΟΥΣ ΜΑΘΗΤΕΣ ΠΟΥ ΔΙΝΟΥΝ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ

Το Διοικητικό Συμβούλιο της ΑΣΓΜΕ (Ανώτατη Συνομοσπονδία Γονέων Μαθητών Ελλάδας), εκφράζοντας το σύνολο των γονιών, εύχεται ολόψυχα καλή επιτυχία στα παιδιά της Γ' Λυκείου που δίνουν αυτές τις μέρες τη μάχη των Πανελληνίων Εξετάσεων και καλή δύναμη στους μαθητές της Α' Λυκείου, που θα υποστούν φέτος το βάσανο των ημι-πανελλαδικών εξετάσεων Νέου Τύπου του Νέου Λυκείου. Όπως επισημαίνει στην ανακοίνωσή της η ΑΣΓΜΕ:

Είναι όλοι τους Μαχητές, ανεξαρτήτως βαθμού. Είναι σημαντικό εμείς οι γονείς να πούμε στα παιδιά μας, καθαρά και ξάστερα, ότι:
+ Ο αγώνας της ζωής δεν σταματά ποτέ και δεν καθορίζεται από μία μάχη μόνο και μάλιστα μια μάχη εν πολλοίς στημένη.
+ Ο δρόμος για τη μόρφωση είναι μακρύς και όμορφος, δεν ταυτίζεται με τη "διδακτέα ύλη", είναι όπλο για τους νέους ανθρώπους, γι' αυτό και τους την στερούν.

Πρέπει να την αναζητούν μέσα και έξω από τους τέσσερις τοίχους ενός σχολείου. Τόσο οι γονείς όσο και οι καθηγητές των μαθητών γνωρίζουμε πολύ καλά ότι το σύνολο των κυβερνήσεων μέχρι σήμερα έκοβε και έραβε την εκπαίδευση στα μέτρα των μεγάλων οικονομικών συμφερόντων και τη στρατηγική της Ευρωπαϊκής Ένωσης, παρά τα εύηχα συνθήματα όπως το "πρώτα ο μαθητής".

Κάθε χρόνο οι αλλαγές ήταν πιο παλιές και από τις παλιές και ας τις επικοινωνούσαν ως "νέες" και αυτό έχει αποδειχθεί έμπρακτα σε όλες τις βαθμίδες της Εκπαίδευσης και με κάθε μέτρο που έχουν προχωρήσει, ιδίως μέσα στα χρόνια της κρίσης. Στους γονείς των παιδιών που συμμετέχουν σε αυτές τις μάχες, ευχόμαστε πρώτα από όλα δύναμη. Τους θυμίζουμε ότι αυτό που έχει αποτύχει είναι το εκπαιδευτικό και το συνολικότερο κοινωνικο-οικονομικό σύστημα. Όχι τα παιδιά μας. Γι' αυτό, πρώτο καθήκον μας είναι η ανατροπή της αδικίας που ζουν τα παιδιά μας ως μαθητές σήμερα, ως φοιτητές και εργαζόμενοι αύριο.

Τρίτη 13 Μαΐου 2014

ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΩΝ ΙΔΙΩΤΙΚΩΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ 14/5

Την Τετάρτη 14 Μάη απεργούμε!

Οι εξελίξεις στον χώρο της ιδιωτικής εκπαίδευσης είναι εκρηκτικές. Πρέπει να σημάνει συναγερμός. Οι τελευταίες τροπολογίες του Υπουργείου Παιδείας, στο «πολυνομοσχέδιο» και στο νομοσχέδιο για τις λαϊκές αγορές δίνουν συντριπτικό χτύπημα στα δικαιώματά μας.

Κυβέρνηση και ΕΕ δίνουν «γη και ύδωρ» στους σχολάρχες. Τους απαλλάσσουν από χρέη, τους ανοίγουν νέα πεδία κερδοφορίας, με απελευθέρωση των απολύσεων, κατάργηση των αποζημιώσεων και των όποιων περιορισμών υπήρχαν στην εκπαιδευτική διαδικασία και στο καθεστώς λειτουργίας. Την στιγμή οι εργαζόμενοι του κλάδου καλούμαστε να δουλέψουμε χωρίς δικαιώματα, με ατομικές συμβάσεις εργασίας και πετσοκομμένους μισθούς.

Οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ καλούμε όλους τους συναδέλφους να δώσουμε απάντηση στη νέα αυτή επίθεση. Να ορθώσουμε τείχος, να οργανωθούμε στα σωματεία μας. Να μην περάσει η τρομοκρατία. Καμία αναμονή, τώρα σε όλους τους χώρους δουλειάς οργανώνουμε την πάλη μας. Τίποτα δεν κερδήθηκε με παρακάλια, με τη λογική του «κοινωνικού εταιρισμού» με τους εργοδότες.

Για να φρενάρουμε την αντιλαϊκή επίθεση, πρέπει απέναντι στην συμμαχία Κυβέρνησης – ΕΕ- Εργοδοτών και των κομμάτων τους, πρέπει να χτίσουμε τη δική μας συμμαχία. Όρος και προϋπόθεση για να γίνει πιο αποτελεσματικός ο αγώνας αποτελεί η κοινή δράση, η συμπόρευση με όλους τους εργαζόμενους και τους γονείς σε γραμμή ρήξης και ανατροπής. Χρειάζεται να αναμετρηθούμε με την εργοδοσία, να συσπειρωθούμε στα ταξικά σωματεία μας.

Συναδέλφισσες, συνάδελφοι,
Η πολιτική αυτή που στηρίζει τους καπιταλιστές-σχολάρχες και τσακίζει τα δικαιώματά μας δεν ήρθε από το πουθενά. Έχει σχεδιαστεί από την Ευρωπαϊκή Ένωση, εφαρμόζεται σε όλες τις χώρες της κι έχουν τεράστιες ευθύνες τόσο οι κυβερνήσεις όσο και τα κόμματα και οι συνδικαλιστικές ηγεσίες που στηρίζουν την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Η πλειοψηφία της ΟΙΕΛΕ συνεχίζει να καλλιεργεί αυταπάτες στους συναδέλφους του κλάδου, επικαλείται τους «νόμους και το Σύνταγμα» που «θα προστατεύσουν» τάχα τα δικαιώματά μας και διακηρύσσει ότι απλά με μια ψήφο και χωρίς πραγματική σύγκρουση με αυτή την πολιτική, μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα.

Καμία αυταπάτη, παίρνουμε την υπόθεση στα χέρια μας! Συμμετέχουμε-προετοιμάζουμε την 24ωρη Απεργία στην ιδιωτική εκπαίδευση την Τετάρτη 14 Μάη. Οργάνωση, αγώνας, αντεπίθεση για έξοδο από την κρίση σε όφελος του λαού. Παλεύουμε σε κάθε χώρο να εμποδίσουμε την εφαρμογή των μέτρων, κανένας μόνος του απέναντι στην εργοδοσία.

Απαιτούμε- Παλεύουμε:
Να υπογραφεί εδώ και τώρα Συλλογική Σύμβασης Εργασίας. Αυξήσεις στους μισθούς που να καλύπτουν ένα μέρος από τις τεράστιες απώλειες που έχουμε.
Έκτακτο επίδομα ένα μισθό για όλους τους ανέργους. Απλοποίηση των προϋποθέσεων για τη χορήγηση του επιδόματος ανεργίας. Επίδομα ανεργίας στα 600 ευρώ.
Μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους με πλήρη δικαιώματα! Μονιμοποίηση εδώ και τώρα όλων των συμβασιούχων στην εκπαίδευση χωρίς όρους και προϋποθέσεις! Κατάργηση όλων των ελαστικών σχέσεων εργασίας! Μαζικούς διορισμούς τώρα για την κάλυψη όλων των κενών.
Ενάντια σε κάθε επιχειρηματική δράση στην εκπαίδευση, για αποκλειστικά δημόσια δωρεάν παιδεία.

Πέμπτη 8 Μαΐου 2014

ΑΚΥΡΩΣΗ ΠΡΟΣΤΙΜΩΝ ΤΟΥ ΟΑΣΘ

Το πρωί της Τρίτης 6 Μαϊου, πραγματοποιήθηκε σύντομη παρέμβαση στα γραφεία του ΟΑΣΘ, από μικρή ομάδα συναγωνιστών, οι οποίοι πέρα απ' το ότι προσκόμισαν δύο πρόστιμα για σβήσιμο (ανέργου και φοιτήτριας με χαμηλό εισόδημα γονέων), τσέκαραν για την εξέλιξη όσων προστίμων είχαν κατατεθεί για σβήσιμο στις δύο προηγούμενες κινητοποιήσεις που είχαν πραγματοποιηθεί στον ΟΑΣΘ από τις Επιτροπές Ανέργων (20/3 και 7/4). Σας ενημερώνουμε ότι όσα πρόστιμα είχαν κατατεθεί τότε προς ακύρωση, έχουν όντως ακυρωθεί.

Κυριακή 4 Μαΐου 2014

ΑΠΕΡΓΙΑ ΣΤΟΝ ΚΛΑΔΟ ΤΟΥ ΕΜΠΟΡΙΟΥ 4/5

Σε 24ωρη απεργία προχωρούν σήμερα Κυριακή οι εργαζόμενοι στο Εμπόριο, αντιδρώντας στο άνοιγμα των καταστημάτων τις Κυριακές, στις μειώσεις μισθών και στην απλήρωτη εργασία.

Ο Σύλλογος Εμποροϋπαλλήλων Θεσσαλονίκης διοργανώνει συγκέντρωση στις 10.30 το πρωί στο Εργατικό Κέντρο της πόλης για να γίνει πανεξόρμηση στους χώρους δουλειάς. Ανάλογες κινητοποιήσεις θα γίνουν και σε άλλες πόλεις της χώρας.

H εργοδοσία κλιμακώνει την επίθεση στον κλάδο, με μειώσεις μισθών, πλήρες ξεχαρβάλωμα των εργασιακών σχέσεων, των ωραρίων λειτουργίας των καταστημάτων, τη γενίκευση των ατομικών συμβάσεων.

Προχωρά η συγκέντρωση και συγκεντροποίηση στο κλάδο με την "ΚΑΡΦΟΥΡ ΜΑΡΙΝΟΠΟΥΛΟΣ" να αναδεικνύεται σε πρώτη δύναμη στο χώρο του λιανικού εμπορίου με 17.000 εργαζόμενους πανελλαδικά όπου μετά την εξαγορά των σούπερ  μάρκετ "ΑΡΒΑΝΙΤΙΔΗ" και "ΛΑΡΙΣΑ", τώρα ζητάει από το σύνολο των εργαζόμενων εκ’ περιτροπής εργασία.

Στα "Lidl" προχωρούν σε απολύσεις πρωτοπόρων εργαζόμενων με αστείες δικαιολογίες, στα "Praktiker" πανελλαδικά παραμένει αβέβαιο το μέλλον των εργαζομένων ακόμα και μετά την εξαγορά τους από καναδικό όμιλο επιχειρήσεων.

Στα μεγάλα Σούπερ Μάρκετ ("ΑΒ ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΣ"- "ΚΑΡΦΟΥΡ ΜΑΡΙΝΟΠΟΥΛΟΣ") το 70% των εργαζομένων απασχολείται με μερική απασχόληση και ωρομίσθιο.

Οι συνθήκες δουλειάς συνολικά στον κλάδο έχουν χειροτερεύσει. Συμβάσεις 8ωρων μετατρέπονται σε 6ωρες - 4ωρες, η ανασφάλιστη και απλήρωτη δουλειά κυριαρχούν, οι ατομικές συμβάσεις έχουν γίνει η βασική μορφή απασχόλησης στον κλάδο.

Η κατάργηση ουσιαστικά της κυριακάτικης αργίας με την πιλοτική εφαρμογή της σε 3 τουριστικές περιοχές στοχεύει όλους τους εργαζόμενους και όχι μόνο όσους εργάζονται στο εμπόριο επιβάλλοντας συνθήκες ασταμάτητης δουλειάς. Η λειτουργία των καταστημάτων τις Κυριακές ανοίγει το δρόμο για 7ήμερη εβδομαδιαία εργασία σε όλους τους κλάδους και για όλους τους εργαζόμενους.

Οι παρατάξεις που έχουν την πλειοψηφία στην ΟΙΥΕ (ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ-ΑΥΤ. ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ) αντί να καλέσουν τον κλάδο να τον ενημερώσουν για την επίθεση της εργοδοσίας και τις εξελίξεις στο κλάδο προκήρυξαν ξανά απεργία για τις 4/5/2014 χωρίς να πάρουν κανένα μέτρο για την επιτυχία της, σπέρνοντας για άλλη μια φορά την απογοήτευση, το φόβο και την υποταγή στις εντολές της εργοδοσίας.

Οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ στην εκτελεστική επιτροπή την Δευτέρα 28/4/2014 καταψήφισαν την πρόταση της πλειοψηφίας της ΟΙΥΕ για απεργία στις 4/5/2014 γιατί είναι μια απεργία χωρίς να παίρνει υπόψιν της τα προβλήματα του κλάδου, χωρίς προοπτική κλιμάκωσης. Είναι μια απεργία που δεν απαντάει στις ανάγκες των εργαζομένων σήμερα για μόνιμη και σταθερή δουλειά, για βασικό μισθό 920 ευρώ, για κατάργηση όλων των ελαστικών μορφών απασχόλησης, της κατάργησης του ωρομισθίου και της μερικής απασχόλησης με συμβάσεις αορίστου χρόνου και 8ωρες, για κατάργηση της εκ’ περιτροπής εργασίας.

Οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ στην ΟΙΥΕ είναι υπέρ των αγώνων με πλαίσιο και αιτήματα που να εξυπηρετούν τις σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων, την κλιμάκωσης τους, αγώνες με την οργανωμένη συμμετοχή των εργαζομένων, όχι αγώνες που υπονομεύονται από αυτούς που τους κηρύσσουν, αγώνες που εξυπηρετούν τις ανάγκες των μονοπωλίων και με στόχο την εναλλαγή των διαχειριστών στην κυβέρνηση.

Οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ στην ΟΙΥΕ πρότειναν κλαδική απεργιακή κινητοποίηση το πρώτο 10ήμερο του Ιουνίου για να υπάρχει όλος ο απαραίτητος χρόνος για την προετοιμασία της (ΔΣ σωματείων, Γενικές Συνελεύσεις, Περιφερειακές συσκέψεις), γιατί είναι ανάγκη να απαντήσει όλος ο κλάδος στο μακελειό που γίνεται, με πλαίσιο που να αφορά την υπογραφή κλαδικής σύμβασης με αυξήσεις στους μισθούς, τις εργασιακές σχέσεις, τα ωράρια λειτουργίας των καταστημάτων και όχι μόνο την κατάργηση της κυριακάτικης αργίας.

Καλούμε τους εργαζόμενους στο εμπόριο και τις υπηρεσίες να δώσουν όλες τους τις δυνάμεις για την επιτυχία της απεργίας, να σπάσουν το φόβο και την τρομοκρατία της εργοδοσίας, να δώσουν και αυτή τη μάχη σε όλους τους χώρους δουλειάς με ψηλά το κεφάλι.

Δίνουμε όλες μας τις δυνάμεις για την οργάνωση των εργαζομένων του κλάδου, με δυνάμωμα των συνδικάτων για να γίνουν πιο δυνατοί οι εργαζόμενοι απέναντι στην εργοδοσία και τους εντεταλμένους της στο συνδικαλιστικό κίνημα, ισχυροποιώντας το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, δυναμώνοντας το ΠΑΜΕ.

ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ ΜΕ ΒΑΣΗ ΤΙΣ ΔΙΚΕΣ ΑΝΑΓΚΕΣ :
Όχι στην κατάργηση της Κυριακάτικης Αργίας.
Υπερασπίζουμε την Κυριακή ως υποχρεωτική αργία για όλα τα καταστήματα.
Εθνικό ωράριο λειτουργίας των καταστημάτων που δεν θα ξεπερνά τις 48 ώρες την εβδομάδα, με 3 απογεύματα κλειστά τα μαγαζιά και με σταθερό ωράριο .
Για τους εργαζόμενους στο εμπόριο 8ωρο, 5ημερο, 40ωρο με μόνιμη και σταθερή εργασία.
Να καταργηθούν όλοι οι νόμοι και οι διατάξεις που απελευθερώνουν το ωράριο.
Κατάργηση της μερικής απασχόλησης, του ωρομίσθιου, των συμβάσεων ορισμένου χρόνου και όλων των ελαστικών μορφών εργασίας και μετατροπής τους σε 8ωρες συμβάσεις αορίστου χρόνου.
Υπογραφή Συλλογικών συμβάσεων με βάση τις ανάγκες των εργαζομένων.
Κατάργηση της εκ’ περιτροπής εργασίας. 

Σάββατο 3 Μαΐου 2014

"ΑΝΟΙΧΤΕΣ ΚΥΡΙΑΚΕΣ" ΥΠΕΡ ΤΩΝ ΜΕΓΑΛΕΜΠΟΡΩΝ


Η ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗΣ ΑΡΓΙΑΣ ΕΥΝΟΕΙ ΤΑ ΜΟΝΟΠΩΛΙΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΟΥΣ ΑΥΤΟΑΠΑΣΧΟΛΟΥΜΕΝΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ ΣΤΟ ΕΜΠΟΡΙΟ 

Συνάδελφοι, 
Από την πρώτη στιγμή η ΠΑΣΕΒΕ πήρε θέση,  χωρίς περιστροφές ενάντια στις “Ανοιχτές Κυριακές” και προειδοποίησε ότι «τόσο η κατάργηση της Κυριακάτικης Αργίας, όσο και η απελευθέρωση ωραρίων θα οδηγήσει πιο γρήγορα στο κλείσιμο χιλιάδων μικροεπιχειρήσεων, αφού θα αυξήσει το λειτουργικό κόστος, ενώ ταυτόχρονα θα γιγαντώσει τα πολυκαταστήματα, τα μεγάλα εμπορικά και τα Mall. Είναι ένα κομμάτι από το παζλ των εξοντωτικών μέτρων που έχουν παρθεί τα τελευταία χρόνια όπως τα συνεχή χαράτσια, τα άδικα φορολογικά μέτρα, τα αντιασφαλιστικά, το “άνοιγμα” των επαγγελμάτων κ.ά.». 

Tα αποτελέσματα, γρήγορα, μας επιβεβαίωσαν. Στην αποτίμηση του χριστουγεννιάτικου τζίρου (με 2 “ανοιχτές Κυριακές”), μόνο 3 εμπορικοί σύλλογοι από τους 58 ανέφεραν τη δεύτερη Κυριακή της εορταστικής περιόδου ως ημέρα με την καλύτερη αγοραστική κίνηση, ενώ η γενική μείωση του τζίρου κινήθηκε από 21% έως 30%. Αλλά και στις ανοιχτές “Ανοιχτές Κυριακές” των εκπτώσεων η εμπορική κίνηση -στην καλύτερη περίπτωση- κινήθηκε στα επίπεδα μιας καθημερινής, ανακατατάσσοντας απλά τον τζίρο της εβδομάδας. 

Δημοσιεύματα εφημερίδων, από τις πιο ένθερμες που αποκαλούσαν παρωχημένο ταμπού την Κυριακάτικη Αργία, ανέφεραν: 
«…στις περισσότερες των περιπτώσεων το άθροισμα του τζίρου το Σαββατοκύριακο του Λαζάρου στις μικρές και μεσαίες εμπορικές επιχειρήσεις ήταν πολύ κοντά στον τζίρο οποιουδήποτε αντίστοιχου Σαββατοκύριακου (με κλειστά τα μαγαζιά την Κυριακή)». 
«.. η πρώτη αριθμητική αποτίμηση για την ισχύ του μέτρου των Κυριακών και της «λευκής νύχτας» στον τζίρο των εμπορικών επιχειρήσεων το τελευταίο τρίμηνο του 2013, συμπεραίνει πως συνέβαλε στο να αυξηθούν τα έσοδα τουλάχιστον κατά 2% μόνο για τις εισηγμένες εμπορικές επιχειρήσεις». 

Μπροστά σε μια ακόμα “Ανοιχτή Κυριακή” καλούμε όλους τους συναδέλφους μας, μικρούς εμπόρους: 

1. Να περιφρουρήσουν με κάθε μέσο την κυριακάτικη αργία σαν «κόρη οφθαλμού», συσπειρωμένοι γύρω από τα σωματεία, τους συλλόγους τους, τις ενώσεις και τις επιτροπές αγώνα της ΠΑΣΕΒΕ. 
2. Να συστρατευτούν σε κοινό αγώνα με τους εμποροϋπαλλήλους και το ταξικό συνδικαλιστικό τους κίνημα, το ΠΑΜΕ. 
3. Να βγάλουν συμπεράσματα για τους συμβιβασμένους συνδικαλιστές και να παλέψουν ενεργά για να αλλάξουν οι συσχετισμοί στο συνδικαλιστικό κίνημα. 
4.  Να βγάλουν συμπεράσματα στις τριπλές εκλογές στις 18 και 25 Μάη, για τους εκλεγμένους στην τοπική διοίκηση που είναι «κοντά στον λαό», αλλά ταυτόχρονα βάζουν πλάτη να περάσει η βάρβαρη πολιτική που οδηγεί χιλιάδες εργαζόμενους στην εξαθλίωση και χιλιάδες αυτοαπασχολούμενοι στην ανεργία και τα χρέη. 

Καλούμε τα Σωματεία, τις Ενώσεις, τους Εμπορικούς Συλλόγους, τις Επιτροπές Αγώνα της ΠΑΣΕΒΕ να αντιδράσουν, να καταδικάσουν στην πράξη την κατάργηση της Κυριακάτικης Αργίας, σε συνεργασία με τους εργαζόμενους στο εμπόριο

Παλεύουμε για: 
· Νομοθετική κατοχύρωση της Κυριακάτικης Αργίας, ως υποχρεωτική αργία για όλα τα καταστήματα. 
· Να καταργηθούν όλοι οι νόμοι και οι διατάξεις που απελευθερώνουν τα ωράρια. Εθνικό ωράριο λειτουργίας των καταστημάτων που δεν θα ξεπερνά τις 48 ώρες την εβδομάδα με 3 απογεύματα κλειστά τα μαγαζιά και με σταθερό ωράριο. 
· Υπογραφή Συλλογικών συμβάσεων με βάση τις ανάγκες των εργαζομένων. Για τους εργαζόμενους στο εμπόριο 8ωρο, 5ημερο, 40ωρο με μόνιμη και σταθερή εργασία.

Παρασκευή 2 Μαΐου 2014

ΠΡΟΒΟΛΗ ΤΑΙΝΙΑΣ 2/5

Ο Σύλλογος Γυναικών του Ε' Διαμερίσματος Θεσσαλονίκης σας προσκαλεί στην προβολή της ταινίας:  
"Ματωμένη Αμερική" 
 την Παρασκευή 2 Μαϊου, στις 7:00 μ.μ. στη διεύθυνση Μυκηνών 17 (Μπότσαρη με Δελφών).

Μια ταινία του John Sayles γεμάτη δύναμη, που απεικονίζει τόσο τους όρους υπό τους οποίους οι περισσότεροι ανθρακωρύχοι εργάστηκαν, όσο και τους κοινωνικούς όρους που υπήρχαν στην Αμερική τη δεκαετία του '20.

Απεικονίζει ακριβώς τον τρόπο με τον οποίο τα ισχυρά βιομηχανικά συμφέροντα χειρίστηκαν την οικονομική εξάρτηση του εργαζόμενου και έλεγξαν την απόκτηση των πρώτων αναγκών του, όπως η στέγη, το φαγητό και η ένδυση.

Πέμπτη 1 Μαΐου 2014

ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΗ ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΤΗΣ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑΣ

Πλημμύρισε με κόσμο η πλατεία στο άγαλμα Βενιζέλου το πρωί της Πρωτομαγιάς. Κατά πάσα πιθανότητα είχαμε να κάνουμε με την πολυπληθέστερη πρωτομαγιάτικη απεργιακή συγκέντρωση των τελευταίων χρόνων.

Χαιρετισμό απηύθυνε ο Βασίλης Αρτεμίου, πρόεδρος της ΠΟΕΕΠ, ο οποίος σημείωσε ότι «οι ταξικοί αγώνες του χτες μας οδηγούν στους ταξικούς αγώνες του σήμερα», ενώ στάθηκε ιδιαίτερα στον πολύμηνο απεργιακό αγώνα των εργατών της COCA COLA στη Θεσσαλονίκη.

Κεντρικός ομιλητής ήταν ο Σωτήρης Ζαριανόπουλος, μέλος της Εκτελεστικής Γραμματείας του ΠΑΜΕ, ο οποίος αναφέρθηκε εκτενώς στις επιπτώσεις από την πολιτική που ακολουθείται στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Ένωσης, σημειώνοντας χαρακτηριστικά: «Όχι άλλος χρόνος χαμένος, καμιά αναμονή, κανένας εφησυχασμός, καμία αυταπάτη. Οργάνωση του αγώνα στα ταξικά σωματεία, στο ΠΑΜΕ, στις Λαϊκές Επιτροπές, για την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής κυβέρνησης, Ευρωπαϊκής Ένωσης, κεφαλαίου».

Ακολούθησε πορεία στους κεντρικούς δρόμους, όπου στην κεφαλή της εργάτες και νεολαίοι κρατούσαν στεφάνια. Το κεντρικό πανό ανέγραφε: «Δυο δρόμοι υπάρχουν: Υποταγή και Εξαθλίωση ή Αγώνας και Επιβίωση», ενώ τα συνθήματα δονούσαν την ατμόσφαιρα, όπως «Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη».

Ως κλείσιμο της κινητοποίησης, έγιναν καταθέσεις στεφανιών προς τιμήν των νεκρών ηρώων της εργατικής τάξης στη συμβολή των οδών Εγνατίας και Βενιζέλου, όπου εκτυλίχτηκαν τα συγκλονιστικά γεγονότα το 1936 (θα ακολουθήσει τις επόμενες ημέρες σχετική ανάρτηση για τα ιστορικά αυτά γεγονότα).


ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑΤΙΚΟ ΓΛΕΝΤΙ

Μετά την απεργιακή συγκέντρωση της 1ης Μάη στις 10:30 στο άγαλμα Βενιζέλου και την αντίστοιχη πορεία, θα ακολουθήσει γλέντι με φαγητό και ποτό στο χώρο της Λαϊκής Επιτροπής (Μυκηνών 17). Το τραπέζι θα αποτελείται από εδέσματα που θα προέλθουν από την εθελοντική συνεισφορά των παρευρισκόμενων (κοινώς ρεφενέ). Ο χώρος είναι ανοιχτός σε όποιον θέλει να παρευρεθεί.

1η ΜΑΪΟΥ 1886: ΤΟ ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ

Στις 20 Ιουλίου 1889, το ιδρυτικό συνέδριο της Δεύτερης Διεθνούς πήρε την εξής απόφαση: 
«Θα οργανωθεί μια μεγάλη διεθνής εκδήλωση για μια καθορισμένη ημερομηνία, με τέτοιο τρόπο, ώστε οι εργάτες σε όλες τις χώρες και σε όλες τις πόλεις ν' απευθύνουν ταυτόχρονα μια συγκεκριμένη μέρα, προς τις δημόσιες αρχές, ένα αίτημα για να καθοριστεί η εργάσιμη μέρα σε οκτώ ώρες και να τεθούν σε ισχύ οι άλλες αποφάσεις του Διεθνούς Συνεδρίου του Παρισιού. Ενόψει του ότι μια τέτοια εκδήλωση έχει ήδη αποφασιστεί από την Αμερικανική Ομοσπονδία Εργασίας στο συνέδριό της, το Δεκέμβρη του 1888 στο Σεντ Λούις για την 1η του Μάη 1890, η μέρα αυτή γίνεται δεκτή σαν η μέρα για τη διεθνή εκδήλωση. Οι εργάτες των διαφόρων χωρών θα πρέπει να οργανώσουν την εκδήλωση με τρόπο ανάλογο προς τις συνθήκες της χώρας τους» (Ουίλιαμ Φόστερ: «Η Ιστορία των τριών Διεθνών», Αθήνα 1975, σελ. 175). 

Γιατί όμως η 1η Μάη; Ηταν η μέρα της μεγάλης απεργίας στο Σικάγο των ΗΠΑ με αίτημα την καθιέρωση της 8ωρης εργάσιμης μέρας, αντί της 10ωρης, 11ωρης έως και 14ωρης που ήταν ως τότε. Απεργία η οποία συνεχίστηκε και τις επόμενες μέρες και που βάφτηκε στο αίμα των εργατών από το χτύπημα αστυνομίας με εντολή των καπιταλιστών, ενώ οι ηγέτες, πρωτεργάτες των τότε εργατικών κινητοποιήσεων για το 8ωρο καταδικάστηκαν σε θάνατο και εκτελέστηκαν. Έτσι η 1η Μάη του 1886 αποφασίστηκε να καθιερωθεί ως η Εργατική Πρωτομαγιά. 

«Παντού βλέπει κανείς αναταραχή για το 8ωρο», έγραφε ο Τζον Σουίντον στην εφημερίδα του, στις 18 του Απρίλη 1886. Οι εργάτες διαδήλωναν και τραγουδούσαν από τη Νέα Υόρκη μέχρι το Σαν Φραντσίσκο. Οι εφημερίδες, ομόφωνα και με μικρές διαφοροποιήσεις, δήλωναν ότι το κίνημα ήταν «κομμουνιστικό, ανατριχιαστικό και αχαλίνωτο». Δήλωναν ότι θα έφερνε «μείωση μισθών, φτώχεια και κοινωνική υποβάθμιση του Αμερικανού εργάτη», ενώ θα έσπρωχνε τους εργάτες σε «αλητεία και χαρτοπαιξία, βία, κραιπάλη και αλκοολισμό». Η Νιου Γιορκ Τάιμς, στις 25 του Απρίλη 1886, χαρακτήρισε το κίνημα «αντιαμερικανικό», προσθέτοντας ότι «οι εργατικές αναταραχές προκαλούνται από ξένους»... 

Οι εφημερίδες και οι βιομήχανοι διέδιδαν ότι η 1η του Μάη ήταν η ημερομηνία που θα γινόταν μια κομμουνιστική εργατική εξέγερση, σύμφωνα με το μοντέλο της Παρισινής Κομμούνας. Ο Μέλβιλ Ε. Στόουν, διευθυντής της εφημερίδας Σικάγκο Ντέιλι Νιους - η οποία χαρακτηριζόταν «η πιο κερδοφόρα έκδοση δυτικά της Νέας Υόρκης» - έλεγε ότι «εύκολα προβλέπεται επανάληψη των ταραχών της Παρισινής Κομμούνας», για την 1η Μάη 1886. Στο φύλλο της μέρας εκείνης, η εφημερίδα του Σικάγου Inter Ocean ανακοίνωνε: «Οι σοσιαλιστές ταραχοποιοί δήλωσαν με καμάρι ότι θα χρησιμοποιήσουν τη διαδήλωση για το 8ωρο προς όφελός τους... Εγινε γνωστό ότι φτάνουν σήμερα στο Σικάγο μερικοί από τους πιο ικανούς καθοδηγητές του σοσιαλιστικού κινήματος»... 

Η 1η του Μάη ήταν μια θαυμάσια μέρα. Ο παγωμένος άνεμος της λίμνης, που συχνά ήταν πολύ διαπεραστικός την άνοιξη, ξαφνικά έπεσε και είχε βγει ένας δυνατός ήλιος. Ολα ήταν ήσυχα, τα εργοστάσια άδεια, οι αποθήκες κλειστές, τα φορτηγά βαγόνια αχρησιμοποίητα, οι δρόμοι έρημοι, οι οικοδομές παρατημένες, δεν έβγαινε καπνός από τα φουγάρα των εργοστασίων και οι μάντρες των ζώων ήταν σιωπηλές. 

Ήταν Σάββατο, εργάσιμη μέρα. Ομως οι εργάτες γελώντας, κουβεντιάζοντας και ντυμένοι με τα καλά τους, κατευθύνονταν μαζί με τις γυναίκες και τα παιδιά τους, στη λεωφόρο Μίτσιγκαν. Ο δρόμος είχε αποκτήσει ατμόσφαιρα γιορτής... 

Έξω από τον κύριο όγκο της διαδήλωσης και στους γειτονικούς δρόμους ήταν παραταγμένοι λόχοι αστυνομικών και ειδικών δυνάμεων, έτοιμοι να επιβάλουν «το νόμο και την τάξη». Σε στρατηγικά σημεία, στις στέγες, ήταν μαζεμένοι αστυνομικοί, Πίνκερτον και αξιωματικοί της εθνοφρουράς, κρατώντας όπλα και άλλα σύνεργα πολέμου. Στους στρατώνες, 1.350 εθνοφρουροί με στολή, οπλισμό και πολυβόλα περίμεναν το σύνθημα για να δράσουν. Σε ένα κεντρικό κτίριο γραφείων μαζεύτηκαν ηγετικά στελέχη της Επιτροπής Πολιτών. Συνεδρίαζαν όλη τη μέρα και έπαιρναν αναφορές από έξω για την επικείμενη σύγκρουση. Αυτοί ήταν το γενικό επιτελείο που συντόνιζε τη μάχη για τη διάσωση του Σικάγου από το κομμουνιστικό οχτάωρο... 

Γύρω στους 340.000 εργάτες διαδήλωναν σε όλη τη χώρα. Περίπου 190.000 είχαν κατέβει σε απεργία. Στο Σικάγο 80.000 απεργούσαν για το οχτάωρο και οι περισσότεροι, είπε ο Σπάις δείχνοντας με συγκίνηση, βρίσκονταν εδώ και περίμεναν να αρχίσει η διαδήλωση. Μια δεύτερη σκέψη πέρασε από το μυαλό του και είπε στον Πάρσονς να διαβάσει το κύριο άρθρο της Μέιλ:
«Στην πόλη μας υπάρχουν δύο επικίνδυνοι κακοποιοί, δύο ακαμάτηδες δειλοί που πάνε να δημιουργήσουν φασαρίες. Ο ένας λέγεται Πάρσονς, ο άλλος Σπάις... Θυμηθείτε τα ονόματά τους σήμερα. Παρακολουθήστε τους. Θεωρήστε τους προσωπικά υπεύθυνους για όποια φασαρία δημιουργηθεί. Τιμωρήστε τους παραδειγματικά αν σημειωθούν ταραχές!». 

Η διαδήλωση άρχιζε, οι χιλιάδες ξεκινούσαν την πορεία και ο καθένας ένιωθε μέσα του τη δύναμη, την τεράστια δύναμη της αλληλεγγύης... όλοι αποφασισμένοι στη διεκδίκηση του 8ωρου. 

Ο Πάρσονς βάδιζε κοντά στην κεφαλή της πορείας... Η πορεία κατευθύνθηκε προς τη λίμνη Φροντ, όπου θα γίνονταν ομιλίες στα αγγλικά, στα τσέχικα, στα γερμανικά και τα πολωνικά. Ο Πάρσονς μίλησε για την ακατανίκητη δύναμη της ενωμένης εργατικής τάξης. Ο Σπάις, τριάντα ενός χρόνων, εκδότης της γερμανόφωνης εργατικής εφημερίδας Αρμπάιτερ - Τσάιτουνγκ και εξίσου εύγλωττος στη μητρική του γλώσσα και στα αγγλικά, ήταν πολύ αγαπητός στους συγκεντρωμένους... Καθώς τα χειροκροτήματα για τον Σπάις έσβηναν, η Πρωτομαγιά ανήκε πια στο παρελθόν. 

Δεν έγινε αιματοχυσία, ούτε επαναλήφθηκε η Παρισινή Κομμούνα... Ο Τύπος με απολογητικό ύφος άρχισε να μετριάζει τις βίαιες προβλέψεις του... το Σικάγο τώρα ένιωθε κάπως εξαπατημένο με την ειρηνική διαδήλωση. Η επόμενη μέρα ήταν Κυριακή και ο Πάρσονς πήγε στο Σινσινάτι για να μιλήσει σε μια συγκέντρωση. Τη Δευτέρα η απεργία απλώθηκε και πολλές χιλιάδες εργατών του Σικάγου κατάκτησαν το οχτάωρο, ενώ η Επιτροπή Πολιτών εξακολουθούσε να υποστηρίζει ότι κάτι έπρεπε να γίνει. 

Η αστυνομία, εξοργισμένη από τη διάψευση των υψηλών προσδοκιών της για την Πρωτομαγιά, παρηγορήθηκε κάπως χτυπώντας τους εργαζόμενους στο λοκ άουτ του εργοστασίου θεριστικών μηχανών του Μακ Κόρμικ και βάζοντας μέσα 300 απεργοσπάστες. Την ώρα που έκλεινε το εργοστάσιο, ένα μεγάλο πλήθος εργατών περίμενε να βγουν οι απεργοσπάστες. Τότε, ξαφνικά, τα όπλα των αστυνομικών στράφηκαν κατά πάνω τους. Εκείνοι υποχώρησαν και έκαναν να φύγουν, όταν η αστυνομία, σύμφωνα με έναν αυτόπτη μάρτυρα, «άρχισε να πυροβολεί τους εργάτες πισώπλατα. Μερικοί άντρες και αγόρια σκοτώθηκαν καθώς έτρεχαν να φύγουν». Οι νεκροί ήταν έξι. Ο Σπάις, που μιλούσε εκεί κοντά σε συγκέντρωση απεργών εργατών ξυλουργείων, είδε τη σφαγή και το ανέφερε στους συντρόφους του. Αποφασίστηκε να οργανωθεί συγκέντρωση διαμαρτυρίας για την αστυνομική βία, το επόμενο βράδυ στην πλατεία Χεϊμάρκετ... 

Ο Πάρσονς είχε γυρίσει από το Σινσινάτι με ακμαίο ηθικό και ενθουσιασμένος από τα νέα ότι χιλιάδες εργάτες σε όλη τη χώρα κατακτούσαν το οχτάωρο. Αφού ετοίμασε λεπτομερειακή αναφορά για το ταξίδι του, το μεσημέρι και ενώ έτρωγαν στο σπίτι τους της οδού Ιντιάνα, η Λούσι του είπε για τη συγκέντρωση στη Χεϊιμάρκετ, αλλά πρόσθεσε ότι την Κυριακή, όσο έλειπε, εκείνη συναντήθηκε με γυναίκες ράφτρες που ήθελαν να οργανωθούν. Ο Πάρσονς, ενθουσιασμένος από αυτήν την προοπτική, αποφάσισε να μην πάει στη Χεϊμάρκετ, αλλά να συναντηθεί με τον Σαμ Φίλντεν και άλλα στελέχη του Συνδέσμου Εργαζομένων, στο γραφείο της Αλάρμ, στην Πέμπτη Λεωφόρο 107, για να ασχοληθούν με την οργάνωση των γυναικών... 

Συζητούσαν ορισμένες προτάσεις πάνω στην οργανωτική καμπάνια, όταν μπήκε λαχανιασμένος ένας απεσταλμένος. «Η συγκέντρωση είναι μεγάλη στη Χεϊμάρκετ», είπε, «και ο Σπάις είναι ο μόνος ομιλητής. Θέλει να πας», είπε στον Πάρσονς, «και συ, επίσης, Φίλντεν». 

Το πλήθος δεν έφτανε να γεμίσει την πλατεία, γι' αυτό ο Σπάις, που είχε πάει πρώτος, έσπρωξε ένα άδειο βαγόνι στη γωνία του λιθόστρωτου δρόμου, μισό τετράγωνο πιο πέρα, για να το χρησιμοποιήσουν σαν εξέδρα οι ομιλητές. Εκεί κοντά βρισκόταν το αστυνομικό τμήμα της οδού Ντεπλέν, με διευθυντή τον αστυνόμο Τζον Μπόνφιλντ, που είχε παρατσούκλι «Γκλόμπερ», όπου 180 αστυφύλακες ήταν σε ετοιμότητα για να κάνουν επίθεση στους συγκεντρωμένους αν το καλούσε η περίσταση. Αυτό δεν το ήξερε ο Σπάις, όπως δεν ήξερε και ότι μέσα στο πλήθος ήταν ο δήμαρχος Κάρτερ Χάρισον. 

Ο Σπάις μιλούσε από το βαγόνι, όταν είδε τον Πάρσονς να φτάνει μαζί με τη γυναίκα του και τα παιδιά του. Τον είδε και ο κόσμος και ξέσπασε σε χειροκροτήματα. Ο Πάρσονς έβαλε την οικογένειά του σε ένα άλλο άδειο βαγόνι, πήγε στην αυτοσχέδια εξέδρα, σκαρφάλωσε και άρχισε την ομιλία του. «Δε βρίσκομαι εδώ για να ξεσηκώσω κανέναν», είπε, «αλλά για να πω τα πράγματα έτσι όπως έχουν». Ο δήμαρχος του Σικάγου απομακρύνθηκε από το ακροατήριο, πήγε στο αστυνομικό τμήμα και είπε στον αστυνόμο Μπόνφιλντ ότι η συγκέντρωση ήταν ειρηνική, γι' αυτό, είπε, δε χρειάζονταν οι αστυφύλακες της επιφυλακής και μπορούσαν να επιστρέψουν στα κανονικά καθήκοντά τους. 

Η ομιλία του Πάρσονς τέλειωσε στις δέκα. Φυσούσε κιόλας ένας παγωμένος άνεμος από τη μεριά της λίμνης και έπεφταν λίγες σταγόνες βροχής. Ερχόταν καταιγίδα. Πολλοί είχαν φύγει. Τώρα μιλούσε ο Σαμ Φίλντεν, αλλά ο Πάρσονς πήρε τη γυναίκα του και τα παιδιά του από το βαγόνι, όπου τους είχε αφήσει, και με μερικούς άλλους μπήκαν σ' ένα μπαρ, στου Ζεπφ, στη γωνία. Μετά από λίγο η παρέα γελούσε και έλεγε ιστορίες με ένα ποτήρι μπίρα στο χέρι, ενώ έξω ο Φίλντεν συνέχιζε την ομιλία του μπροστά στο πλήθος, που ολοένα μίκραινε. 

«Είναι αλήθεια ή όχι», έλεγε, «ότι δεν εξουσιάζουμε την ίδια μας τη ζωή, ότι άλλοι διαμορφώνουν τις συνθήκες ύπαρξής μας, ότι...». Ξαφνικά φωνές ακούστηκαν: «Προσοχή! Η αστυνομία!». Από το τέρμα του δρόμου φάνηκαν οι 180 αστυφύλακες σε στρατιωτικό σχηματισμό, με τα γκλομπ στα χέρια. Επικεφαλής ήταν ο αστυνόμος Μπόνφιλντ και ο αστυνόμος Γουόρντ. Ο κόσμος άρχισε να τρέχει. Ο Γουόρντ σταμάτησε μπρος στο βαγόνι και είπε στον κατάπληκτο Φίλντεν: «Εν ονόματι του λαού της πολιτείας του Ιλινόις, διατάζω να διαλυθεί αμέσως και ειρηνικά αυτή η συγκέντρωση». 

«Μα, Αστυνόμε», είπε ο Φίλντεν με σβησμένη φωνή, «είμαστε ειρηνικοί». Για μια στιγμή έγινε σιωπή. Μέσα στη νύχτα ακουγόταν ο θόρυβος των ποδιών που έτρεχαν. Ξαφνικά ένα κόκκινο φως έλαμψε και ακούστηκε μια τρομερή έκρηξη. Κάποιος είχε ρίξει μια βόμβα. Ακολούθησε φοβερή σύγχυση. Η αστυνομία πυροβολούσε άγρια προς όλες τις κατευθύνσεις, άνθρωποι έπεφταν στη γη, πολλοί είχαν τραυματιστεί, άλλοι έτρεχαν, έβριζαν, βογκούσαν καθώς τους ποδοπατούσαν ή τους χτυπούσαν με τα γκλομπ οι μανιασμένοι αστυνομικοί, ένας από τους οποίους είχε σκοτωθεί και εφτά ήταν βαριά τραυματισμένοι. 

Την άλλη μέρα, το Σικάγο και όλη η χώρα είχαν μεταμορφωθεί σε ένα τέρας που διψούσε για εκδίκηση. «Με την έκρηξη της βόμβας», γράφει ο Ντέιβιντ στην αναφορά του στα γεγονότα της Χεϊμάρκετ, «ο Τύπος έχασε και το τελευταίο ίχνος αντικειμενικότητας... Ενας χαρακτηριστικός τίτλος ούρλιαζε: ΤΩΡΑ ΑΙΜΑ!.. Μια βόμβα που ρίχτηκε στις γραμμές της αστυνομίας εγκαινιάζει το έργο του θανάτου». Η Νιου Γιορκ Τρίμπιουν έγραφε: «... ο όχλος έμοιαζε να έχει χάσει τα λογικά του, διψούσε για αίμα. Μένοντας σταθερά στη θέση, έριξε καταιγισμούς πυρών στους αστυνομικούς». 

Από την αρχή κιόλας, πολλοί σκέφτηκαν ότι η βόμβα ήταν έργο προβοκατόρων και αργότερα αυτή η υπόθεση υποστηρίχτηκε εν μέρει και από την αστυνομία. Το πρωί όμως της 5ης του Μάη, αλλά και πολλές μέρες αργότερα, δεν ήταν φρόνιμο να εκφράζονται τέτοιες σκέψεις. «Συνάντησα πολλές παρέες και άκουσα τις συζητήσεις τους γύρω από τα γεγονότα της προηγούμενης νύχτας», γράφει ένας κάτοικος του Σικάγο εκείνης της εποχής. «Ολοι ήταν σίγουροι ότι δράστες του φοβερού εγκλήματος ήταν οι ομιλητές της συγκέντρωσης και άλλοι υποκινητές των εργατών. "Κρεμάστε τους πρώτα και μετά τους δικάζετε", ήταν μια φράση που άκουγα συνέχεια... Η ατμόσφαιρα ήταν φορτισμένη από θυμό, φόβο και μίσος». 

Οι εφημερίδες της χώρας δήλωναν με ένα στόμα ότι δεν είχε σημασία αν ο Πάρσονς, ο Σπάις και ο Φίλντεν είχαν βάλει τη βόμβα ή όχι. Επρεπε να κρεμαστούν για τις πολιτικές απόψεις τους, για τα λόγια τους και τη γενική δραστηριότητά τους. Οσο περισσότεροι ταραχοποιοί παραδίνονταν στο δήμιο, τόσο το καλύτερο. «Το αίσθημα δικαιοσύνης του λαού», έλεγε η Σικάγκο Τρίμπιουν, «απαιτεί οι Ευρωπαίοι δολοφόνοι Ογκαστ Σπάις, Μάικλ Σβαμπ (ένα άλλο μέλος του Διεθνούς Συνδέσμου Εργαζομένων) και Σάμιουελ Φίλντεν να συλληφθούν, να δικαστούν και να απαγχονιστούν για φόνο... Απαιτεί ακόμα να συλληφθεί ο εγκληματίας Α. Ρ. Πάρσονς, που ντρόπιασε τη χώρα με τη γέννησή του σ' αυτήν, να δικαστεί και να απαγχονιστεί για φόνο»... 

Η διαδικασία της δίκης άρχισε στις 21 του Ιούνη με δικαστή τον Τζόζεφ Ε. Γκάρι...
...οι μάρτυρες, όλοι τρομοκρατημένοι και μερικοί πληρωμένοι, κατέθεσαν ότι οι κατηγορούμενοι συνωμοτούσαν να ανατρέψουν βίαια την κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών και ότι η βόμβα στη Χεϊμάρκετ και ο φόνος του Ντίγκαν ήταν το πρώτο χτύπημα μιας γενικότερης επίθεσης ενάντια στην έννομη τάξη. Ομως οι καταθέσεις τους είχαν τόσα αντικρουόμενα στοιχεία, ώστε ανάγκασαν την πολιτική αγωγή να αλλάξει την κατηγορία στη μέση της δίκης. Τώρα ισχυριζόταν ότι ο άγνωστος βομβιστής εμπνεύστηκε την ιδέα να ρίξει τη βόμβα από τα λόγια και τις ιδέες των κατηγορουμένων. 

Έτσι, δε δικάζονταν πια οι άνθρωποι, αλλά τα βιβλία και οι γραπτές ιδέες. Το φαινόμενο αυτό επρόκειτο να επαναληφθεί πολλές φορές αργότερα στις ΗΠΑ. Διαβάστηκαν αμέτρητα άρθρα του Πάρσονς και του Σπάις. Εκτέθηκαν στο δικαστήριο όλοι σχεδόν οι λόγοι των κατηγορουμένων. Χρησιμοποιήθηκαν αποσπάσματα βιβλίων πάνω στο χαρακτήρα και τη φιλοσοφία της πολιτικής, σαν ενοχοποιητικά στοιχεία. Το πολιτικό πρόγραμμα του Συνδέσμου Εργαζομένων, οι αποφάσεις και οι δηλώσεις του θεωρήθηκαν αποδείξεις που ενέπλεκαν τους κατηγορουμένους στο φόνο του Ντίγκαν. 

Η ετυμηγορία ήταν δεδομένη. Η μεγάλη μέρα της δίκης έφτασε. Οι κατηγορούμενοι απευθύνθηκαν στο δικαστήριο και κατηγόρησαν τους κατηγόρους τους. Εξήγησαν γιατί δεν έπρεπε να καταδικαστούν σε θάνατο και γιατί οι ένοχοι δεν ήταν αυτοί, αλλά η κοινωνία. Η φωνή τους κυριάρχησε μέσα στην αίθουσα και ακούστηκε το ίδιο δυνατά σε όλη τη χώρα. Καμιά εφημερίδα, όσο συντηρητική κι αν ήταν, δεν αρνήθηκε το γεγονός ότι οι κατηγορούμενοι αψήφησαν το θάνατο και υπερασπίστηκαν την εργατική τάξη με επιβλητικό και θαυμαστό τρόπο...